Einki samanberast kann við leygarkvøld í Havn

Eg traðki inn á Reinsaríið kl. 19:40, og har er longu mestsum fult. Konsertin stendur til at byrja kl. 20, men tað ger hon sjálvandi ikki, tí tað hevði verið sera óføroyskt, og tað tykist ikki sum at nakar ilskast inn á hetta. Øll sita við stórum smílum og gleða seg til Vestmenn. Tað verður mær fortalt, at Vestmenn spældu til dans hvørt vikuskifti, “tá eg var ungur”, og tað verður nógv prátað um teir góðu gomlu dagarnir. Sjálvur eri eg 28 ár og upplivdi ikki hesar dagar, tí gleði eg meg at síggja, hvussu hesi sitandi fólkini taka ímóti Vestmonnunum.

‍

Teir sjey menninir, ið manna Vestmenn hetta kvøldið, fara stillisliga á pallin og áskoðarnir klappa og rópa. Tað ganga eini fimm minuttir, har teir hyggja at hvørjum øðrum og gera seg kláran, uttan at hava viðurkent at nakar annar enn Vestmenn eru í rúminum. So sigur oddamaðurin, Ólavur Højgaard, at fyrsti sangurin er ‘Tær løturnar’, og tosar síðan eitt lítið sindur um tað at minnast aftur á tær góðu løturnar. Hetta er fjøldin við upp á, og síðani fara føroysku countrylegendurnar í gongd.

Eitt yoyo av kenslum

Annaðhvørt lag leggur upp til dans, meðan hini eru meira rólig og álvarsom, og snúgva seg um tað farna og missir. Vestmenninir eru ikki heilt ungir longur, og tað eru tey flestu av áskoðarunum heldur ikki. Huglagið verður av tí sama ein blanding av stuttleika og sorgblídni.

Hetta er í sjálvum sær ikki nakað keðiligt, men tað kennist sum teir arga okkum, tí hvørja ferð, man fær hug at reisa seg, so kemur tað tunga aftur longu í næsta lagnum. Man fær ikki tíð til at dyrka sínar egnu kenslur.

Motormani og ein skarpan

‘Motormani’ er fjórða lagið, og nú kennist tað sum, at Vestmenninir eru upphitaðir og hava bankað rustin av sær. Ólavur bjóðar fólki at syngja við, og øll syngja við. Summi byrja so smátt at klappa við, men gevast skjótt aftur. Hetta var ikki løtan, men man følir tað í luftini, at løtan er við at vera har, tí Vestmenn hugtaka fjøldina við sínum góðu løgum og uppaftur betri sangtekstum.

Tá eini 7-8 sangir eru farnir um bak, koma tveir menn í fimtiárunum inn og seta seg frammanfyri meg. Tann eini í leðurjakka og hin í kóboyjakka. So fer tann í kóboyjakkanum í innaralumman og tekur eina 35cl Smirnoff fløsku fram, og spyr so: “Vilt tú hava ein skarpan? Tað er vodka.” Nú eru vit til hallardans.

Skot á Reinsarínum

Jú longri vit koma inn í konsertina, jú meira skjóta Vestmenninir eftir hvørjum øðrum, og tað er í heilum, at fólk sita við tárum, so nógv tey flenna. Vestmenn eru showmenn, sum duga at undirhalda. Tað eru serliga Ólavur Højgaard, Martin Joensen og Niels Olsen á harmoniku, sum skemta, hóast hinir eisini eru skjótiskivur. Prátið snýr seg nógv um, at teir eru gamlir: “Niels líður onga neyð. Hann er pensioneraður.”

Tað merkist, at manningin hevur kenst leingi, og vit í salinum eru so mikið heppin at verða boðin við í stuttleikan hjá teimum, um tað so bert er í eitt kvøld. Hendan kemiin er nakað, sum restin av føroysku pallvirknu tónleikarunum burdu tiki til sín.

So bleiv tað leygarkvøld

Nógv hitt blíva spæld hetta kvøldið, men tá vit koma til ‘Leygarkvøld í Havn’ verður tað sungið við til allan sangin. Nú klappa øll. Hetta var løtan. Martin Joensen brúkar (við vilja) ordiliga langa tíð at turrisliga fortelja okkum, at tað faktiskt er leygarkvøld, og at vit faktiskt eru í Havn, og at sangurin tískil hóskar seg sera væl til høvið. Áskoðarnir eru í skellilátri.

Aftaná 12 sangir fáa vit ein lítlan steðg á eitt korter, sum varar í 25 minuttir. Fólk eru væl nøgd við fyrru hálvuna, men man fær varhugan av, at har er ein saknur í dansigólvinum. Tað leysa prátið snýr seg enn um teir góðu gomlu daganir. Tá vit koma inn aftur, er tað ikki leingi, áðrenn Vestmenn fáa fólkini í gongd aftur, og summi fara út í durin at dansa. Tey, sum verða sitandi, sita ikki still.

Tað blíva spældir 22 sangir tilsamans, áðrenn Vestmenninir koma til síðsta lagið. Tá sigur Ólavur Højgaard: “Hetta er tann síðsti sangurin, vis tit ikki biða um ein afturat. Haha! Handan var góð!” Teir hava havt áskoðarnir um lítla fingur í næstan tveir tímar nú, so sjálvandi klappa vit eftir meira.

Eykaløgini

Tá fyrsta eykalagið skal byrja, vænti eg, at tað verður okkurt av teimum løgunum, sum eg sjálvur havi lurtað mest eftir, so sum ‘Í kána eitt kvøldið’ ella ‘Pengar’. Tað eykanummarið er tó ‘Kanska í dag?’. Eg var sikkur í, at tað fór at vera eitt av áðurnevndu løgunum, men Vestmenn hava útgivið níggju heildarútgávur.

Onkursvegna kennast fleiri av hesum løgunum sum fólksins ogn, og man gevur sær ikki far um, at tað eru Vestmenn, ið eiga tey. Hetta er eisini tað, sum hendir við ‘Kanska í dag’. Tá ein hugsar um hetta, so er tað sera spell, at tvey av trimum eykaløgum eru sangir, ið longu vóru spældir fyrr á konsertini, ‘Leygarkvøld í Havn’ og ‘Eg siti so eina’.

Hug til meir

Allíkavæl eru áskoðarnir so mikið glaðir fyri hesi løgini, at øll reisa seg og byrja at dansa, klappa og syngja við. Rúmið er elektriskt, og at hoyra alt Reinsaríið syngja ‘Eg siti so eina’ frá byrjan til enda er nakað heilt serligt. Tá alt verður rundað av, so hoyri eg frá einari tilkomnari kvinnu: “Man veit, hvat man fær við Vestmenn, og tað er altíð líka gott!”

Vestmenn hvørki spæla ella syngja illa, men tað er heldur ikki tað mest spennandi spælið ella tann mest spennandi sangurin. Hóast hetta, so er fjøldin sera nøgd við avrikið hjá Vestmonnum. Løgini eru góð, sangtekstirnir uppaftur betri, og stuttleikin, sum teir hava á pallinum, smittar av.

Tað er torført at ikki lata seg verða hálaðan við av tí góða hýrinum í salinum, tá Vestmenn eru í gongd. Fólk elska Vestmenn. Hetta var mín fyrsta Vestmennkonsert, og eg gleði meg til næstu ferð.

(Myndir: Gwenael)

‍